ประสบการ์การมีชีวิตอยู่กับโรคพาร์กินสันของผู้สูงอายุไทย

Abstract

การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพโดยใช้วิธีวิจัยตามแนวคิดปรากฏการณ์วิทยาของ Husserl มีวัตถุประสงค์เพื่อบรรยายความหมายและประสบการณ์การมีชีวิตอยู่กับโรคพาร์กินสันของผู้สูงอายุไทย ผู้ให้ข้อมูลหลักในการวิจัยครั้งนี้ ได้แก่ ผู้สูงอายุไทยที่เป็นโรคพาร์กินสัน จำนวน 23 ราย เก็บรวบรวมข้อมูล โดยการสัมภาษณ์แบบเจาะลึก และการบันทึกเทป นำข้อมูลที่ได้มาถอดความแบบคำต่อคำ วิเคราะห์ข้อมูลตามวิธีการของ Colaizzi ผลการวิจัยพบว่า ผู้สูงอายุไทยให้ความหมายการมีชีวิตอยู่กับโรคพาร์กินสันว่า เป็นการมีชีวิตที่ต้องเผชิญกับโรคที่มีอาการไม่แน่นอน เกิดอาการขึ้นได้ทุกขณะไม่สามารถควบคุมอาการได้ และเป็นชีวิตที่ต้องอยู่กับโรคที่ทำให้ชีวิตไร้ค่า คุณค่าของตนเองลดลง เป็นปมด้อยและเป็นภาระกับผู้อื่น ส่วนประสบการณ์การมีชีวิตอยู่กับโรคพาร์กินสัน พบประเด็นหลักที่เกี่ยวข้อง 4 ประเด็น ได้แก่ 1) การอยู่กับข้อจำกัดในการดำเนินชีวิต ทั้งข้อจำกัดในการปฏิบัติกิจกรรม และการเปลี่ยนแปลงทางอารมณ์และจิตใจ 2) การอยู่ด้วยการยอมรับ ประกอบด้วย การทำใจ การตั้งสติ การคิดด้านบวก การนำศาสนามาเป็นที่ยึดเหนี่ยวทางใจ และการปรับลดบทบาทในครอบครัวและสังคม 3) การอยู่ด้วยการหาวิธีการดูแลสุขภาพ โดยปฏิบัติตามคำแนะนำของแพทย์ ดูแลตนเองไม่ให้ล้ม ดูแลตนเองไม่ให้ท้องผูก หลีกเลี่ยงความเครียด/โกรธ/ความรู้สึกตื่นเต้น คิดวิธีการดูแลสุขภาพด้วยตนเอง การรักษาด้วยแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ หาวิธีบำบัดอาการด้วยการแพทย์ทางเลือก และปรับกิจกรรมชีวิตตามช่วงการออกฤทธิ์ของยา 4) การอยู่ด้วยความหวังและกำลังใจในการมีชีวิต ประกอบด้วย หวังมีชีวิตที่ดีขึ้นหลังรักษาและหวังที่จะหายจากโรค หวังให้คนรอบข้างเข้าใจและดูแลเพิ่มขึ้น และหวังให้มีการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ระหว่างผู้ป่วยและผู้ดูแล ผลการวิจัยครั้งนี้ทำให้เข้าใจประสบการณ์การมีชีวิตอยู่ กับโรคพาร์กินสันของผู้สูงอายุไทยมากขึ้น เกี่ยวกับความหมายและประสบการณ์การมีชีวิตอยู่กับโรคพาร์กินสัน ผลกระทบและแนวทางการจัดการกับอาการเจ็บป่วย สามารถนำไปเป็นแนวทางในการพัฒนาการปฏิบัติการพยาบาล และวางแผนการพยาบาลเพื่อการดูแลอย่างเป็นองค์รวม ที่สอดคล้องกับความต้องการ และความเชื่อทางสังคมวัฒนธรรมของผู้ป่วยโรคพาร์กินสันมากที่สุด.