การรุกรานในกฎหมายระหว่างประเทศ : จากความรับผิดของรัฐสู่ความรับผิดของปัจเจกบุคคล

Abstract

ศึกษากรณีการแก้ไขปัญหาการรุกรานในความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ ด้วยกรณีศึกษาถึงหลักกฎหมายระหว่างประเทศ ที่เกี่ยวข้องกับการรุกรานในแต่ละยุคสมัย โดยเป็นการวิเคราะห์ประเด็นปัญหาความเคลือบคลุม ของกฎหมายระหว่างประเทศที่เกี่ยวข้องกับกรณีดังกล่าว ซึ่งทำให้สันติภาพและความมั่นคงระหว่างประเทศถูกคุกคามและละเมิดในที่สุด การศึกษาประเด็นปัญหาทางกฎหมายระหว่างประเทศ ที่เกี่ยวข้องกับการรุกรานในกฎหมายระหว่างประเทศพบว่า ระบบกฎหมายระหว่างประเทศที่เกี่ยวข้องยังขาดกลไกในการบังคับใช้ องค์กรที่มีอำนาจหน้าที่ในการแก้ไขเยียวยาเช่นคณะมนตรีความมั่นคง ไม่สามารถใช้อำนาจของตนได้อย่างเต็มที่อันเนื่องมาจาก ปัญหาภายในองค์กรโดยเฉพาะยุคสงครามเย็น นอกจากนี้ปัญหาที่สำคัญที่สุดก็คือคำนิยามของการรุกราน ถึงแม้ว่าสมัชชาใหญ่จะได้ออกข้อมติที่ 3314 (XXIX) นิยามความหมายของการรุกรานไว้ แต่ในทางปฏิบัติกลับไม่สามารถป้องปรามการรุกราน และการใช้กำลังในความสัมพันธ์ระหว่างประเทศได้ จนกระทั่งองค์การสหประชาชาติประสบความสำเร็จ ในการก่อตั้งศาลอาญาระหว่างประเทศขึ้น ซึ่งมีเขตอำนาจเหนือปัจเจกบุคคลที่เกี่ยวข้องกับการประกอบอาชญากรรม ธรรมนูญศาลอาญาระหว่างประเทศได้กำหนดให้อาชญากรรมการรุกราน อยู่ภายใต้เขตอำนาจของศาลด้วย นอกเหนือไปจากกลไกทั่วไปในการแก้ไขและยับยั้งการรุกราน ในความสัมพันธ์ระหว่างประเทศซึ่งรัฐมีสิทธิดำเนินการเช่น การป้องกันตนเอง การใช้อำนาจตามหมวด 7 ของกฎบัตรสหประชาชาติแล้ว ศาลอาญาระหว่างประเทศถือเป็นทางเลือกอันหนึ่ง ในการยับยั้งและป้องปรามการรุกรานเนื่องจากเป็นการขยายความรับผิด จากรัฐมาสู่ปัจเจกบุคคลผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง ซึ่งถือเป็นการสร้างกลไกในการลงโทษปัจเจกบุคคลที่มีอำนาจ ในการตัดสินใจดำเนินการรุกรานต่อรัฐอื่น ซึ่งจะเป็นการป้องปรามรัฐต่างๆ ที่จะใช้กำลังอาวุธเพื่อเป็นเครื่องมือในความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ แต่อย่างไรก็ตามความร่วมมือของรัฐต่างๆ ตลอดจนกลไกที่มีประสิทธิภาพทั้งทางการเมืองและกฎหมายคือ สิ่งที่จำเป็นเพื่อให้แนวทางนี้ประสบผลสำเร็จ