ความชุกของการมีปฏิกิริยาภูมิแพ้ทางผิวหนังต่อยางพารา ในบุคลากรทางการแพทย์ที่มีการใช้ถุงมือยางพารา และมีหรือไม่มีประวัติแพ้ยางพารา

Abstract

ปัญหาเรื่องการแพ้ยางพารามีมากขึ้นในกลุ่มบุคลากรทางการแพทย์ และนับเป็นปัจจัยเสี่ยงของบุคลากรทางการแพทย์ ซึ่งการใช้ถุงมือยางพาราเพื่อป้องกันโรคโดยเฉพาะโรคเอสด์อาจเป็นสาเหตุสำคัญ ประการหนึ่ง ปัจจุบันมีการรายงานการแพ้ผลไม้ในบุคคลที่แพ้ยางพารา การศึกษาวิจัยนี้ศึกษาความชุกของการมีปฏิกิริยาภูมิแพ้ทางผิวหนังต่อยางพารา และโอกาสการเกิดปฏิกริยาข้ามกลุ่มต่อขนุน มะละกอ กล้วย ในบุคลากรทางการแพ้ที่มีประวัติสัมผัสถุงมือและมีประวัติแพ้หรือไม่มี ประวัติการแพ้ยางพาราอาสาสมัครที่เข้าร่วมการศึกษา 169 คนจากโรงพยาบาลสวรรค์ประชารักษ์ โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ และคณะทันตแพทย์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ซึ่งเป็นพยาบาล 45.5% ทันตแพทย์ 18.9%แพทย์ 7.7% และอื่นๆ 27.9% มีชายและหญิงเป็นสัดส่วน 26:143 อายุเฉลี่ย 33.93+9.66 ปี และอาสาสมัครมีโรคประจำตัวคือภูมิแพ้จมูกอักเสบ 20.7% โรคภูมิแพ้ผิวหนังอักเสบ 14.2% โรคหอบหืด 5.9% โรคลมพิษเรื้อรัง 1.2% ซึ่งเหมือนกับการศึกษาที่ผ่านมาในประเทศไทย อาสาสมัคร 10 คน (10/169 หรือ 5.9%) มีประวัติการแพ้ยางพาราและ 7 คนยอมรับการทดสอบผิวหนัง มี 5 คนมีอาการผื่นลมพิษ 4 คนมีอาการคันตาและ 3 คนมีอาการน้ำมูกไหล มีอาสาสมัคร 109 คนหรือ 64.5% ยินยอมทดสอบผิวหนัง อย่างไรก็ดีไม่มีความแตกต่างในคุณลักษณะทั่วไประหว่างอาสาสมัครที่ยินยอม ทดสอบผิวหนังกับอาสาสมัครที่ไม่ยินยอมทดสอบผิวหนัง มีอาสาสมัคร 2 คน (2/109หรือ1.8%) ที่มีประวัติแพ้ยางพารามีปฏิกิริยาภูมิแพ้ทางผิวหนังต่อยางพารา ส่วนผู้ที่ไม่มีประวัติแพ้ยางพาราไม่พบว่ามีปฏิกิริยาภูมิแพ้ทางผิวหนังต่อ ยางพารา (0/102)และไม่พบว่า 2 คนที่มีปฏิกิริยาภูมิแพ้ทางผิวหนังต่อยางพารามีปฏิกิริยาภูมิแพ้ทางผิวหนัง ต่อขนุน มะละกอ กล้วย สรุปการศึกษาวิจัยนี้พบว่าโรคภูมิแพ้ในอาสามัครการวิจัยนี้เหมือนประชากร ทั่วไปของไทย มีการแพ้ยางพาราประมาณ 6% และ 2 % มีปฏิกิริยาภูมิแพ้ทางผิวหนังต่อยางพารา และ ไม่พบว่ามีการแพ้ผลไม้ 3 ชนิดในบุคลากรทางการแพทย์ 2 คนที่มีปฏิกิริยาภูมิแพ้ทางผิวหนังต่อยางพารา อย่างไรก็ดีควรมีการศึกษากลุ่มตัวอย่างมากกว่านี้เพื่อตอบคำถามวิจัยนี้